Troost in een harde realiteit.

"Ik lig er wakker van dat ze niet goed te eten krijgen", zegt Khaled.

Khaled is een 47-jarige Syrische vluchteling en vader van twee kinderen. Elke ochtend wordt hij wakker gemaakt door het geluid van zijn vierjarige dochter Maya in het schemerige licht van de omgebouwde garage. De ruimte die ooit diende als opslagruimte, is nu het onderdak voor zijn gezin.  

Jaren geleden, in zijn geboorteplaats in de buurt van Damascus, Syrië, was Khaled een andere man - gewoon een eenvoudige man, zoals hij graag zei. Hij was gezond, werkte hard, zorgde voor zijn gezin en was gelukkig met zijn gezin om zich heen. Dat geluk eindigde abrupt toen het geweld in Syrië begon. Alles veranderde voor hem en zijn gezin. Kort voordat hij naar Libanon vluchtte, raakte hij gewond bij een ontploffing. Een verwonding aan zijn benen is nooit goed genezen. Daarom kan hij alleen nog een beetje met krukken lopen. iet meer vrij kon lopen. Ook raakte hij gewond aan zijn ogen en sindsdien kan hij niet scherp meer zien. Elke dag verslechteren zijn ogen. Zijn zicht wordt steeds vager.

Nadat hij zijn toevlucht had gezocht in Libanon, moest Khaled genoegen nemen met veel minder dan hij ooit gewend was. Zijn dagen zijn langzaam en voorzichtig, zo omschrijft hij het zelf. Eens in de twee weken maakt hij een kort uitstapje naar de kruidenier op de hoek, met zijn krukken schrapend over de oneffen grond, terwijl hij de eerste levensbehoeften voor zijn gezin bij elkaar sprokkelt. Zijn vrouw is de kostwinner an het gezin. Terwijl zij werkt om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen, blijft Khaled thuis en zorgt voor de kinderen.  

‍

"Ik voel me gevangen. Ik heb geen inkomen en geen vooruitzicht op een baan. Op dit moment ben ik niet in staat om voor mijn gezin te zorgen zoals ik dat vroeger kon. Mijn zicht verslechtert met de dag en ik kan me geen medische behandeling voor mijn benen veroorloven. Ik ben op een punt gekomen dat ik elke dag bang wakker word. Bang om het beetje onafhankelijkheid dat ik nog heb te verliezen. De winters zijn lang en koud en mijn kwetsbare lichaam heeft het zwaar te verduren . Het is een strijd om mezelf en mijn gezin warm te houden. Ik zie mijn kinderen opgroeien en ik kan niet veel bijdragen aan hun toekomst. We kunnen ze niet goed voeden en we rantsoeneren wat we kunnen totdat er weer eten is. De gedachte dat ze niet goed te eten krijgen, houdt me 's nachts wakker."

Ondanks alles heeft Khaled een droom. Hij droomt ervan om weer te kunnen lopen zonder pijn, om het gezicht van zijn dochter weer helder te kunnen zien, van een stabiel inkomen dat zijn gezin uit hun armoedige levensomstandigheden kan halen. Hij droomt van een leven waarin zijn kinderen kunnen opgroeien zonder dat het gewicht en de strijd van het geweld op hen drukken.

‍

Op de vraag of hij zichzelf ziet terugkeren naar Syrië, nu het vorige regime is gevallen, schudt Khaled zijn hoofd. "Er is daar geen thuis, geen werk, niets meer voor ons," zegt hij rustig. Het geweld heeft ons ons huis afgenomen, onze veiligheid en onze hoop op een toekomst op een plek die we ooit ons thuis noemden. Voorlopig kan ik me alleen maar vasthouden aan de hoop dat hier, in deze kleine garage, het leven op de een of andere manier rooskleuriger kan worden. Ik doe mijn uiterste best met wat ik heb en de rest is aan God."  

Medair heeft Khaled geholpen. De garage is opgeknapt tot een leefbaardere ruimte voor hem en zijn gezin. Er zijn leuningen aangebracht, een elektrische verwarming voor warm water en een goede douchekraan. Ook werden de muren bekleed met schuimplaten om het huis te isoleren tegen de kou en het warmer te maken voor Khaled en zijn gezin. Daarnaast heeft Khaled stevige krukken gekregen om beter te kunnen lopen, samen met een aangepast bed en matras. Een kleine troost in een realiteit die verder heel hard is.  

Het werk van Medair in Libanon is mogelijk dankzij giften van veel particuliere donateurs, de UNHCR, Chaîne du Bonheur en Interaction-CH.

Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van bronnen verzameld door Medair-medewerkers. De opvattingen in dit document komen uitsluitend overeen met die van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële mening van enige andere organisatie.

‍