Een verhaal van een projectmanager van Medair in Tsjaad.

Khadija en haar man waren boeren in Soedan. Ze hadden genoeg land om hun gezin van tien goed te kunnen onderhouden. Ze woonden maar een paar uur van de grens met Tsjaad. Toen kwam de oorlog, en alles veranderde. Haar man werd aangevallen en zo erg mishandeld dat hij bijna stierf. Ze hoorde de aanvallers overleggen of ze hem moesten doden, maar uiteindelijk lieten ze hem leven omdat hij oud was en ze dachten dat hij het toch niet zou overleven. Hij bloedde hevig, dus zette Khadija hem op een ezel, nam haar kinderen mee en vluchtte naar de grens. Ze had geen tijd om iets van haar spullen mee te nemen.

In Tsjaad kwam ze terecht in een overvol transitkamp, met niets anders dan haar acht kinderen. Haar man werd naar het ziekenhuis gebracht. Ze bouwde een hut van gras, ongeveer 2 bij 3 meter groot. Een buurvrouw in het kamp had medelijden met haar gezin en gaf hen een mat om op te zitten. Dit gebeurde meer dan een half jaar geleden, maar Khadija kreeg tranen in haar ogen toen ze terugdacht aan dat kleine, maar hartverwarmende gebaar. De voedselrantsoenen die ze kreeg, waren te klein voor haar acht kinderen, dus haar twee oudste dochters moesten op zoek naar werk. In de buurt, in Adré, vonden ze werk als baksteenmakers. Met dat inkomen kan Khadija wat extra eten kopen voor haar gezin. Er is weinig water in het kamp en er zijn veel gevechten bij de distributiepunten. Nu, zeven maanden later, is de situatie nog steeds erg moeilijk. Ze heeft slechts een paar huishoudelijke spullen gekregen. Haar man gaat regelmatig in en uit het ziekenhuis en kan niet meer werken; door de aanval is hij gehandicapt geraakt. De voedselrantsoenen worden steeds kleiner. Het laatste rantsoen dat ze ontving, was slechts 1,5 kg gierst per persoon, en dat moest een maand en twintig dagen meegaan.

Khadija zou graag willen verhuizen naar een meer permanent kamp, in de hoop dat de omstandigheden daar beter zijn. Maar ze heeft nog geen bericht gekregen over een mogelijke overplaatsing, dus wacht ze af. Haar grootste wens is echter om terug te keren naar een vredig Soedan, waar ze genoeg eten zou hebben voor haar kinderen. Maar elke dag verslechtert de situatie in Soedan. Ze weet van mannen die, uit wanhoop om hun spullen terug te krijgen, zijn teruggekeerd. Maar de meesten van hen zijn nooit teruggekomen. Getuigen zeggen dat ze op gruwelijke wijze zijn vermoord of naar het front zijn gestuurd om te vechten. Dus blijft ze hier met haar gezin. Ze heeft geen andere keuze, dit is nu haar leven.

Dit is het verhaal van één van de vele vluchtelingenvrouwen die hun verhaal willen vertellen. Het lijkt wel of iedereen hier zo'n verhaal heeft, of zelfs nog erger. Sommige dingen die ze mij vertelden over wat er in Darfoer is gebeurd, zijn zo afschuwelijk dat ik ze niet eens kan opschrijven. Het is de hel op aarde, en de wereld kijkt weg.

‍

‍